De schaduwkanten van mijn hond
Het is zondagmiddag 28 september. De zon staat hoog aan de strakke blauwe hemel. Samen met mijn hond Matti ben ik op de ‘Racing Day Maastricht’ van Lure Coursing Limburg. We staan op een prachtige groene weide en houden ons rustig in de schaduw, want het is behoorlijk warm in de zon.
Zodra Matti de nephaas in de verte ziet, ontploft hij bijna van opwinding. Hij wil er zó graag achteraan rennen en hem proberen te vangen – zijn jachtinstinct staat helemaal op áán.
Apetrots kijk ik naar hem als hij in volle vaart achter de nephaas aanvliegt, en ik heb de grootste moeite om hem daarna weer te kalmeren. Dit is op en top Matti: één en al opwinding, mega-enthousiast en een hoge energie van heb ik jou daar.
Maar Matti heeft ook een andere kant. Hij is namelijk ook supergevoelig, ontzettend lief en verdraaid slim – en heel eigenwijs. ☺️ Het heeft echter lang geduurd voor ik deze kanten van Matti leerde kennen. Ze zaten als het ware in zijn schaduw.
Liefdevolle grenzen (en hoe ze schaduwkanten zichtbaar maken)
Matti is in een asiel in Spanje geboren. Toen wij hem als 15 weken oude pup kregen, wist ik me geen raad met hem. Hij was continu in beweging en zat geen 3 seconden stil. Ik wilde hem wel liefde geven, maar ik had geen flauw idee hoe.
De enige manier van liefde die ik kende, was heel veel aandacht en heel veel warmte geven – het tegenovergestelde van mijn jeugd – maar daar kreeg ik de kans niet eens voor.
Wat Matti eigenlijk nodig had, waren liefdevolle grenzen. Maar als je die zelf nooit hebt mogen ontvangen, kun je ze ook niet doorgeven.
Ik liet hem vaak in onze enorme tuin rennen, zodat hij zijn energie kwijt kon. Maar doordat ik de tuin niet geheel kon overzien, merkte ik het ook niet als hij ergens van schrok. Op de momenten dat hij mij nodig had, was ik er niet voor hem. Net zoals mijn ouders er vroeger nooit voor mij waren.
Het was een enorme spiegel, en ik heb me daar heel lang schuldig over gevoeld – ook al kon ik er niks aan doen omdat ik me er simpelweg niet bewust van was.
En precies daardoor kregen de mooie, lieve, zachtaardige kanten van mijn hond niet de kans om tot uiting te komen. Ze bleven in zijn schaduw.
Mijn eigen schaduwkanten
Waar ik in het begin ook heel veel moeite mee had, was Matti’s enorme intensiteit. Hij was druk, wild, luid, in your face, all over the place – en ik snapte totaal niet waarom deze hond bij mij terecht was gekomen. Ik geloof absoluut niet in toeval, dus er móest een reden zijn voor zijn komst.
Maar ik was rustig, voorzichtig, bedachtzaam – en bijna onzichtbaar.
Deze hond paste daar totaal niet bij.
Tot ik na zes maanden ineens zag wat er eigenlijk gebeurde. Matti spiegelde al mijn schaduwkanten. Alles wat ik als kind nooit mocht zijn, kwam nu keihard terug via een hond.
Zijn intensiteit was míjn onderdrukte emotie.
Zijn enthousiasme was míjn weggestopte levenslust.
Zijn eigenwijsheid was míjn nooit-geleefde autonomie.
Pas toen ik dat kon erkennen, kon ik Matti stapje voor stapje waarderen om wie hij is – en mezelf ook. Uiteindelijk kon ik daardoor niet alleen mijn hond, maar ook mezelf volledig omarmen.
Een enorm cadeau.
Multipotential-honden en mensen met een missie
Dit was de eerste keer dat ik met Matti kon deelnemen aan een renwedstrijd. Lure Coursing is een sport waarbij honden hun jachtinstincten kunnen oefenen door achter een mechanisch lokmiddel aan te rennen, zonder gevaar voor levende prooien. De perfecte sport voor mijn hond.
Maar omdat hij geen rashond is, mag hij bij veel organisaties niet meedoen. Lure Coursing Limburg werkt gelukkig anders. Hun motto is:
“Het gaat niet om de grootte van de hond in de strijd. Maar om de grootte van de strijdlust in de hond.”
Als ik zo’n motto zie, dan weet ik dat ik goed zit. Dit zijn mensen met een missie. Zij zien in iedere hond iets bijzonders – net zoals ik in ieder mens iets bijzonders zie.
Matti is een bijzondere combi van een herdershond, een oerhond en een terriër. Hij kan schapen drijven (en groepen gillende kinderen bij elkaar houden 😬), muizen en insecten vangen en ontzettend hard rennen. En dan is hij ook nog een sociale knuffelhond 6.0.
Ik zie hem als een multipotential – net zoals veel mensen meerdere talenten hebben die niet in één hokje passen. Er is altijd iets mis met het hokje, nooit met het mens.
Of in dit geval: de hond.
Nog een schaduw in het licht
Aan het einde van de Racing Day blijkt Matti ook nog een prijs te hebben gewonnen: hij is derde geworden in zijn klasse. Hij krijgt een bronzen medaille, en ook al boeit het hem geen ene r**t – hij had liever nóg een ronde gerend – het raakte bij mij wel iets heel ouds.
Toen ik op mijn dertiende derde werd bij een paardrijwedstrijd, liep ik apetrots naar mijn ouders. Het enige dat mijn vader zei, was: “Ja, er waren maar zeven deelnemers. Dan had je ook eerste kunnen worden.”
Mijn hart brak. Weer niet goed genoeg.
En nu heeft Matti – zonder dat hij het weet – dat stuk geheeld.
Ik ben apetrots op hem, met al zijn intense, overenthousiaste, zachtaardige, gevoelige en eigenwijze kanten. Ik zou hem voor geen goud willen missen.
Wil jij jouw schaduwkanten ook in het licht zetten?
Als deze blog iets in je heeft aangeraakt, dan is dat geen toeval.
Schaduwkanten zijn geen ‘foute’ delen. Het zijn vergeten stukken die gezien willen worden – net zoals Matti mij dat liet zien.
Wil jij ontdekken welke delen van jezelf je jarenlang hebt weggestopt?
En waarom je zo vaak het gevoel hebt dat je ‘niet in een hokje past’?
Dan is de Workshop ‘Waarom je jezelf kwijtraakte’ een prachtige volgende stap.
We gaan jouw schaduwkanten liefdevol, veilig en helder zichtbaar maken.
👉 Doe hier mee met de Workshop.
Want jij verdient het ook om helemaal jezelf te mogen zijn.