Onze Blog

Er wordt de laatste jaren een hoop gezegd en geschreven over hoogsensitiviteit. Maar wat is het nu eigenlijk? In deze blog ga ik je daar meer over vertellen.

Als ik de inleiding voor deze blog schrijf is het 20 april 2020. We zitten midden in de Coronacrisis. Deze blog had dus net zo goed Coronastress kunnen heten. Maar omdat dit een blog is die ik een paar jaar geleden al geschreven heb, heb ik de oorspronkelijke titel laten staan.

Reden waarom ik deze blog op mijn huidige website opnieuw plaats, is omdat het verhaal over de cavia’s ook veel zegt over het omgaan met emoties en het luisteren naar je gevoel. En het zegt wat over mij.

Het valt niet mee, deze tijd waarin ineens het hele leven op zijn kop staat, je bijna nergens meer heen kunt en de kinderen ineens 3 weken thuis zijn. En voor iedereen is de situatie ook nog anders: de één moet blijven werken, de ander kan dat vanuit thuis doen of hoeft tijdelijk niet te werken.

Wat oudere kinderen krijgen huiswerk van school, of volgen digitale lessen. Jonge kinderen hebben ineens een extra vakantie. Hoe je situatie ook is: het is belangrijk om rustig te blijven en niet in paniek te raken. Op het moment dat je stress hebt, krijg je -namelijk last van een vernauwd bewustzijn (kokervisie) en dan zie je mogelijke oplossingen niet meer.

Ja, hoe weet een hond nou wat je voelt? Als we met een coachsessie bezig zijn, lijkt de hond exact te ‘weten’ wat er in de coachee (de cliënt) omgaat. Iets wat veel mensen verbaast, maar ook ontroert. Want precies op het moment dat jij denkt: “Zo, nou ben ik er klaar mee!” springt de hond ineens van de bank af en komt om je aandacht vragen. Of je voelt verdriet in je opwellen, en de hond komt meteen naar je toe gelopen en laat zich aaien of springt tegen je op.

Mooi artikel over de bijzondere band tussen mensen en honden! En veel van de positieve effecten treden niet alleen op bij een eigen huisdier, maar zeker ook tijdens bijv. het knuffelen van een therapiehond!

“Lees je hem nou steeds voor? Hij is al 11 jaar! Dat is toch veel te oud om voor te lezen; hij moet dat nu toch echt zelf kunnen!”

“Ik vind wel dat ze een handje geven moet geven, dat hoort nou eenmaal zo!”

“Hij moet zich maar leren aanpassen; hij moet hard gemaakt worden voor de maatschappij!”

Herkenbaar? Dat iedereen een mening heeft over hoe je je kind opvoedt, en jij als ouder de laatste persoon op aarde lijkt te zijn die zijn of haar kind het beste kent?

Het is weer bijna zover: pakjesavond, Kerstmis… Voor de één een geweldig feest, voor de ander een nachtmerrie. Voor je het weet zit je tot over je oren in de stress omdat je het allemaal graag goed (lees: perfect) wilt doen voor je gezin, je ouders, je schoonouders, vrienden enz. En hoe je je best ook doet, er is altijd wel iemand die wat te klagen heeft.

Ik wil met mijn verhaal andere vrouwen inspireren om ook hun dromen te volgen, en te gaan doen waar ze echt blij van worden! Ik geloof namelijk dat iedereen een unieke missie heeft in zijn leven; iets wat alleen jij op die manier kunt, en waar je ontzettend veel voldoening uit haalt.

Soms kunnen dingen raar lopen in het leven. Maar toeval, daar geloof ik niet meer in. Alles heeft een reden, alleen is het soms even puzzelen voordat je een situatie ontrafeld hebt.