Soms lijkt de wereld van formulieren en regels te willen afdwingen dat je kiest voor een plan B. Maar hoe doe je dat, als je zielsmissie zó sterk is dat er simpelweg geen plan B kàn zijn?

Twee weken werk, in een uur weggeveegd

Twee weken had ik gewerkt aan mijn plannen – en binnen een uur werden ze bruut van tafel geveegd. Zonder ook maar een seconde oprecht begrip voor de mens achter die plannen.

Ik had mijn ondernemingsplan en financieel plan opgesteld omdat ik een aanvraag voor Bbz wilde doen: bijstand voor zelfstandigen. Want ja, ik leefde op dat moment al jaren onder het bijstandsniveau. Maar ik had ook een droom waar ik voor 100% in geloofde.

De aanvraag: Bbz voor zelfstandigen

Maar blijkbaar dacht mevrouw Hooiberg* van de gemeente daar anders over. Ze keek naar mijn plannen en vooral de cijfertjes – en concludeerde eigenlijk meteen: je kunt beter een baan gaan zoeken.

“We kijken alleen naar het verleden”

Ik had het gevoel dat ik me voortdurend moest verdedigen en bewijzen. Ik overwoog meerdere keren om tijdens het gesprek al op te hangen. Het eindresultaat – mevrouw Hooiberg zei droogjes:

“We kijken altijd naar het verleden. En jouw resultaten zijn niet al te best.”

Nee, vind je het gek. Ik was jarenlang alleen maar bezig met verhuizen en overleven. En ondanks alles heb ik de tijd en energie die ik had, gestoken in het leren van vrijwel iedere ondernemersvaardigheid. Ik volgde trainingen bij de allerbesten in hun vak en investeerde bewust in mijn ontwikkeling. Want als ik iets doe, doe ik het goed.

Maar de gemeente keek alleen naar cijfers, niet naar het verhaal erachter. Laat staan naar potentie in de toekomst. “Het spijt me, je bedrijf is niet levensvatbaar,” was haar droge conclusie.

Geen oog voor potentieel

Wat zij niet zag – en wat zoveel instanties missen – is dat mijn verhaal geen gebrek aan motivatie of talent liet zien, maar het gevolg was van onzichtbaar trauma.
Jarenlang paste ik me aan als een kameleon. Ik leefde met de diepe overtuiging dat ik nooit goed genoeg was, niet de moeite waard – en er eigenlijk helemaal niet had mogen zijn.
Dat is precies hoe AVPD (vermijdende persoonlijkheidsstucturen) werken: je legt de lat torenhoog, ziet jezelf als mislukt, en bevriest zodra iemand je bekritiseert.

En voor iemand die is opgegroeid in een gezin met verborgen narcisme, voelt zo’n gesprek als een herhaling van vroeger. Je wordt niet gezien in je intentie, alleen afgerekend op wat er ‘niet goed genoeg’ is. Het raakt de oude pijn van altijd moeten voldoen aan wat een ander verwacht, terwijl je van binnen instort.

Als ik zelf naar het ondernemingsplan keek, zag ik juist een enorme potentie. Al die jaren voorbereiding hadden ervoor gezorgd dat ik kon gáán. Maar die visie paste niet in het hokje van de gemeente.

Tranen en boosheid

Toen ik had opgehangen, kwamen eerst de tranen. Niet omdat ik de uitkering niet kreeg – ik had de aanvraag gedaan onder het motto nee heb je, ja kun je krijgen en ik was toch wel gewend om alles zelf op te lossen – maar omdat ik me totaal niet begrepen voelde. Verdriet is liefde die niet kan stromen; het equivalent van je niet gezien voelen.

Daarna kwam de boosheid. Wat was eigenlijk het doel van dit gesprek? Het leek erop dat mevrouw Hooiberg me wilde bewegen toe te geven dat mijn plan geen enkele kans van slagen had. Zodat ík zou zeggen: “Laat die uitkering maar zitten, ik ga wel voor plan B.” Dan had zij geen schuldgevoel, en kon ze rustig verder.

Waarom ik geen plan B had

Maar er is en was nooit een plan B. No f*cking way dat ik me mijn droom uit mijn hoofd liet praten door een ambtenaar die niet weet hoe het voelt om een diepgewortelde zielsmissie te hebben.

Mensen zoals ik – gevoelig, slim, neurodivers – hebben vaak geen plan B. Niet omdat we koppig zijn, maar omdat onze zielsmissie de enige weg is die klopt. Voor een kameleon voelt plan B altijd als: weer terug het masker opzetten, weer aanpassen, weer onzichtbaar worden. En dát is simpelweg geen optie meer.

Ik wist op dat moment dat mijn boosheid mij liet zien dat mijn waarden niet gerespecteerd werden. Maar mijn verdriet en mijn boosheid mochten er zijn, ik kon ze doorvoelen.

En daarna richtte ik mijn energie weer op datgene waar ik voor 100% in geloofde en nog steeds geloof: ik kom iets brengen. Door mijn verhalen te delen. Door mensen die net als ik supergevoelig zijn en een diepe zielsmissie voelen, te laten zien dat het wél kan.

Want je ziel✨ is oneindig. Je bent geen verzameling formulieren, ondernemingsplannen en hokjes waar je in moet passen. Je ziel past in geen enkel hokje – en dat is precies de bedoeling.

Voor iedereen die dit herkent

Als je dit leest en je herkent jezelf – weet dan: er is niets mis met jou. Het enige wat er niet klopt, is je zelfbeeld. En dat is precies wat onzichtbaar trauma doet: het laat je geloven dat jij tekortschiet.

Maar de waarheid is dat je ziel altijd heel is. Je hoeft geen plan B te hebben, want jij bént al Plan A. 🌈✨

De bedoeling is dat jij je eigen vorm vindt. Jouw unieke manier om je uit te drukken, zodat jij op jouw beurt weer een inspiratiebron bent voor anderen.

Met die gedachte nam ik een video op. Voor iedereen die voelt: mijn zielsmissie verdient geen plan B. 🌈

Wil je mij live zien spreken en ervaren hoe dit voelt? 🌈 Bekijk de agenda en reserveer je plek.

*Mevrouw Hooiberg is niet haar echte naam. Ik respecteer ieders privacy.