Over onzichtbaar trauma, bestaansrecht en eindelijk zien wat je nooit hebt kunnen plaatsen

Ik kan het zelf nog amper geloven, maar ik heb het gevonden. Het ontbrekende puzzelstuk in mijn verhaal. In de stilte van de afgelopen weken viel het inzicht dat alles verklaart:

• Waarom ik ooit een kameleon werd.

• Waarom ik mezelf onzichtbaar maakte.

• Waarom ik altijd afgestemd was op de ander – maar mezelf daarin kwijtraakte.

Het antwoord lag in iets dat zó subtiel en onzichtbaar was, dat ik het zelf ook jarenlang niet zag: een diepe, verborgen onderlaag van trauma in het familiesysteem.

Een onderstroom die niemand zag

Ik leefde jarenlang met het onbewuste gevoel dat ik er niet mocht zijn. Dat ik niet belangrijk was. Dat ik nooit goed genoeg was – hoe hard ik ook m’n best deed.

Rationeel wist ik allang dat dit gevoel niet klopte. Maar pas nu kan ik het ook echt plaatsen. Ik zie het patroon, het systeem, de dynamiek. En vooral: dat het niet aan mij lag.

De puzzel is eindelijk compleet. En dat raakt me meer dan ik in woorden kan vatten.

Masterchef Australië – en waarom ik niemand bij de finale zou willen

Het inzicht landde definitief bij een scène uit Masterchef Australië. (Ik ben een enorme fan en kijk rustig oude seizoenen terug op Prime Video 😉.)

Ieder seizoen worden de finalisten verrast met de komst van hun ouders. Tranen, knuffels, emotionele speeches. En ieder jaar dacht ik: “Laat mij het alsjeblieft nooit overkomen dat mijn ouders op zo’n belangrijk moment binnenkomen lopen…”

Dat is toch niet normaal?

Waarom zou je op het hoogtepunt van je succes je ouders er niet bij willen hebben? Mijn ouders zijn toch lieve mensen? Altijd zorgzaam? Altijd betrokken geweest?

En toch voelde ik een diep verzet. Tot ik eindelijk snapte waarom.

Verborgen narcisme – en de afwezigheid van bestaansrecht

Pas recent ontdekte ik het begrip verborgen narcisme. Een vorm van narcisme die je aan de buitenkant niet herkent. Geen grote mond, geen openlijke dominantie – maar wél altijd de aandacht op zichzelf gericht.

Als kind was er nauwelijks ruimte voor mijn emoties. Mijn behoeften. Mijn bestaan. Alles draaide om mijn moeder. En mijn vader keek weg. Hij beschermde haar in plaats van mij.

En dus leerde ik onbewust: als ik me aanpas, verdwijn, geen ruimte inneem… dan komt het misschien goed.

Het verklaart waarom ik nooit echt kon vóelen dat ik bestond. Waarom zelfs een denkbeeldige Masterchef-finale te veel zou zijn. Want zodra mijn ouders ergens bij waren, wist ik diep vanbinnen: dan gaat het niet meer over mij.

Vandaag kies ik anders

Ik stap uit het patroon. Niet om mijn ouders te straffen of te kwetsen – maar om mezelf eindelijk op één te zetten. Mijn emoties, mijn grenzen, mijn leven.

Makkelijk is het niet geweest. Ik ben er letterlijk ziek van geweest. Maar het is de enige manier om niet langer te overleven – maar echt te leven.

Voor mij. En misschien ook een beetje voor jou. ✨

📖 Meer lezen?
Alles wat ik hier deel – over kameleongedrag, bestaansrecht en onzichtbaar trauma – komt samen in mijn autobiografie ‘Als je gevoel er niet mag zijn’.

Ik ben het laatste hoofdstuk aan het schrijven. En nu klopt het. Alles valt op z’n plek. 🧩

👉 Je kunt het schrijfproces van het boek volgen via: www.nicoleschlosser.nl/boek

🕊️ De verhalen die ik hier deel zijn vaak heel persoonlijk en kwetsbaar. Wil je weten hoe ik daarmee omga – bijvoorbeeld in verhalen over mijn ouders of ex-partners – dan lees je dat in mijn Disclaimer.