Het begon al op het moment dat ik in mijn trouwjurk de trap afkwam in het huis van mijn ouders. Mijn hart bonsde, maar niet van blijdschap. Toen ik mijn toekomstige man zag staan, sloeg de twijfel toe. Zijn pak… donkerbruin. Mijn minst favoriete kleur. Dat wist hij toch? Waarom had hij dat gekozen? Meteen daarna kwam het schuldgevoel. Hoe kon ik op zo’n dag, dé dag, bezig zijn met de kleur van zijn pak?
Maar dat was niet het enige. Ergens diep vanbinnen knaagde er iets. Had ik de juiste keuze gemaakt? Waarom voelde het niet zoals in de films? Ik dacht zelfs terug aan mijn beste vriend uit Zweden, die ik niet had uitgenodigd. Waarom bleef hij door mijn hoofd spoken? En onderweg naar het kasteel, toen we achter een auto met het kenteken “HB” reden, dacht ik niet aan mijn schoonvader, die dezelfde initialen had, maar aan mijn collega… Die ene leuke collega. De gedachte dat ik zelfs maar dacht aan iemand anders, terwijl ik op weg was om te trouwen, zorgde ervoor dat het schuldgevoel zich opstapelde.
En toch stapte ik uit die trouwauto. Ik liep het kasteel binnen. De ceremonie begon. Ik hoorde de woorden van de ambtenaar, maar ze leken ver weg. En toen kwam het moment. Neemt u deze man tot uw wettige echtgenoot?
In een flits zag ik een scène uit Goede Tijden, Slechte Tijden voor me. Charlie, die op het laatste moment keihard “Nee!” zei en weg rende. Mijn hele lijf wilde hetzelfde doen. Wegwezen. Dit niet doen. Maar daar zaten ze allemaal. Familie, vrienden. Mijn vader had alles betaald. Mensen hadden zich opgedoft, moeite gedaan. Dit kon ik hen niet aandoen, toch?
Dus ik zei ja.
Niet uit overtuiging, niet uit liefde, maar uit angst om iemand teleur te stellen. Later, toen ik de trouwfoto’s terugkeek, zag ik het in mijn ogen. Twijfel, schuldgevoel, verdriet. En toch bleef ik. Want scheiden? Nee, dat kon niet. Dat paste niet binnen de verwachtingen, de principes, de regels. En dus leefde ik door. Met een man, een huis, een baan die ik niet leuk vond. Alles leek perfect van de buitenkant, maar vanbinnen voelde het alsof ik mezelf aan het verliezen was.
Maar wat als ik eerder had geluisterd naar dat stemmetje in mijn hoofd?
Wat als ik eerder had durven kiezen voor wat ík voelde, in plaats van wat anderen van mij verwachtten?
Hoeveel vrouwen (en mannen) voelen zich net als ik gevangen in een leven dat niet écht van hen is?
Ik weet nu dat ik niet de enige ben. En ik weet ook dat het anders kan. Daarom vertel ik mijn verhaal. In mijn events draait het helemaal om bewustwording, zelfliefde en durven kiezen voor wat jíj echt wilt. Voel jij ook dat er meer in het leven zit dan: ‘Niet zeuren en doorgaan’? Kom dan zeker naar een van mijn events. Voor de prijs hoef je het niet te laten en ik beloof je een dosis humor en een stevig fundament voor een nieuwe start.
0 reacties