Ken je dat gevoel? Dat je ergens werkt, maar eigenlijk niet bestaat? Dat was precies mijn ervaring bij een advocatenkantoor in 2010. Het was een van de vele banen die ik had – ergens tussen de vijftiende en achttiende in – en wederom een mislukte poging om mijn plek te vinden in de werkwereld. Maar deze baan was anders. Niet alleen vond ik het werk vreselijk, maar ik voelde me letterlijk onzichtbaar.

Van studiekeuze naar sleur

Mijn carrièrepad was allesbehalve rechtlijnig. Ik had verschillende studies geprobeerd: Bouwkunde, Italiaans, Gezondheidswetenschappen. Uiteindelijk koos ik voor Office Management, simpelweg om een diploma te halen. Maar wat heb je aan een papiertje als je werk je elke dag ongelukkig maakt?

Het advocatenkantoor was een nachtmerrie. De dagen begonnen vaak met tranen. Ik sleepte mezelf ernaartoe, wetende dat ik alleen maar de simpelste, minst gewaardeerde klusjes zou krijgen. Terwijl ze precies wisten welke diploma’s ik had, werd ik weggestopt in een rol zonder enige uitdaging. Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd ik ook nog eens gepest door een collega.

De dag dat ik echt verdween

Er was één moment dat me altijd zal bijblijven. Ik was bezig met het sorteren van post in het kantoor van een advocaat. De ruimte was groot, met een bureau en een gigantische tafel vol brieven. De advocaat kwam binnen, pakte zijn post en begon te lezen zonder mij een blik waardig te gunnen.

Ik ging door met mijn werk, tot ik op een brief stuitte waarvan ik niet wist waar hij gearchiveerd moest worden. Dus ik deed wat logisch leek: ik vroeg het.

Zijn reactie? Hij schrok zich kapot en sprong letterlijk opzij. “Oh mijn god! Ik had niet eens door dat er iemand in de kamer was!”

Mijn hart zakte in mijn schoenen. Ik stond al minutenlang naast hem. Hoe kon het dat hij me niet had gezien? Hoe kon mijn energie zo onzichtbaar zijn dat ik, op een paar meter afstand, totaal niet werd opgemerkt?

Wanneer werk je onzichtbaar maakt

Dit moment symboliseerde mijn hele ervaring op die werkplek. Ik was niet belangrijk. Mijn aanwezigheid deed er niet toe. Het was alsof ik een grijze muis was die door de omgeving werd opgeslokt.

Dat besef deed pijn, maar het was ook een wake-up call. Waarom zou ik ergens werken waar ik niets beteken? Waarom zou ik genoegen nemen met een plek waar ik figuurlijk – en blijkbaar ook letterlijk – onzichtbaar was?

De keuze om te zien en gezien te worden

Ik hield het niet lang meer vol en besloot dat ik een baan verdiende waarin ik wél gezien werd. Misschien herken je jezelf in mijn verhaal. Misschien voel jij je ook ondergewaardeerd, genegeerd, opgeslokt door een omgeving die je niet erkent. Als dat zo is, wil ik je één ding meegeven: jij bent het waard om opgemerkt te worden.

Wil je mijn volledige verhaal horen, hoe ik uiteindelijk in al mijn kleuren zichtbaar werd? Meld je hier aan voor een van mijn lezingen.